Beenmergkanker: Kanker van bloedcellen
Beenmerg is een sponsachtig weefsel dat zich bevindt in het midden van bepaalde botten, zoals de heupen en de dijbenen. Dit weefsel bevat stamcellen die zich ontwikkelen tot de drie soorten bloedcellen die essentieel zijn voor het lichaam: witte bloedcellen (die infecties bestrijden), rode bloedcellen (die zuurstof en koolstofdioxide door het lichaam vervoeren) en bloedplaatjes (die helpen bij de bloedstolling). In sommige gevallen kunnen deze cellen zich abnormaal of te snel vermenigvuldigen, wat kan wijzen op beenmergkanker. Er zijn verschillende typen beenmergkanker, elk met zijn eigen symptomen en behandelopties. De vooruitzichten variëren sterk per type en stadium van de ziekte.
Soorten van beenmergkanker: Leukemie, lymfoom en multipel myeloom
Leukemie
Leukemieën zijn kankers die ontstaan in de bloedcellen, voornamelijk de witte bloedcellen (leukocyten). Deze kankers kunnen ook beginnen in andere bloedcellen. Leukemieën worden onderverdeeld in acute en chronische vormen, afhankelijk van de snelheid van de ziekteprogressie.
- Acute lymfatische leukemie (ALL): Dit type leukemie komt vaker voor bij kinderen dan bij volwassenen en wordt gekarakteriseerd door een snelle voortgang van de ziekte.
- Acute myeloïde leukemie (AML): Dit type komt vaker voor bij ouderen, hoewel AML ook bij kinderen kan optreden. Het kenmerkt zich door een snelle groei van kankercellen in het beenmerg.
- Chronische lymfoïde leukemie (CLL): Dit type begint in de lymfocyten en komt vaker voor bij ouderen. Het verloopt meestal langzaam en kan jaren asymptomatisch zijn.
- Chronische myeloïde leukemie (CML): Dit type is relatief zeldzaam en begint in de stamcellen van het beenmerg, waarna het zich naar het bloed en andere weefsels verspreidt.
- Chronische myelomonocytische leukemie (CMML): Deze vorm van leukemie treft de beenmergcellen die andere bloedcellen aanmaken en komt voornamelijk voor bij ouderen.
- Kinderleukemie: Leukemie bij kinderen is de meest voorkomende vorm van kanker bij kinderen en tieners. De meeste gevallen van kinderleukemie zijn ALL of AML.
Lymfomen
Lymfomen zijn kankers die ontstaan in het lymfestelsel, maar kunnen ook in het beenmerg beginnen. Er zijn twee hoofdtypen lymfomen:
- Non-Hodgkin-lymfoom: Dit type lymfoom tast de lymfocyten aan en kan zich ontwikkelen in verschillende delen van het lichaam, waarbij het diverse soorten lymfocyten aantast.
- Hodgkin-lymfoom: Dit type lymfoom is gekenmerkt door de aanwezigheid van specifieke abnormale cellen, de Reed-Sternberg-cellen.
Multipel myeloom
Multipel myeloom, ook bekend als de
ziekte van Kahler, is het meest voorkomende type kanker in het beenmerg. Dit type kanker ontstaat in de plasmacellen, die normaal gesproken antilichamen aanmaken om infecties te bestrijden. Bij multipel myeloom produceren de kwaadaardige plasmacellen abnormale antilichamen en vernietigen ze gezonde cellen, wat leidt tot zwakte en botproblemen.
Symptomen van beenmergkanker
De symptomen van beenmergkanker variëren afhankelijk van het type kanker en de mate van verspreiding.
Vermoeidheid kan een teken zijn van leukemie /
Bron: Concord90, PixabayLeukemie
Symptomen van leukemie kunnen zijn:
Lymfoom
Symptomen van lymfoom kunnen overlappen met die van leukemie, maar omvatten ook:
Multipel myeloom
Symptomen van multipel myeloom kunnen omvatten:
Bloedonderzoeken zijn essentieel voor de diagnose /
Bron: Frolicsomepl, PixabayDiagnose en onderzoeken
Voor de diagnose van beenmergkanker kunnen verschillende onderzoeken worden uitgevoerd, waaronder:
- Beeldvormende onderzoeken: Röntgenfoto's, CT-scans, MRI-scans en PET-scans worden ingezet om abnormale of beschadigde botten te identificeren.
- Beenmergaspiratie: Bij deze procedure wordt een klein monster van beenmerg verwijderd en microscopisch onderzocht om abnormale of kankercellen te identificeren. Dit onderzoek wordt meestal uitgevoerd onder lokale verdoving.
- Bloed- en urineonderzoeken: Bloedonderzoek en urineonderzoek kunnen specifieke eiwitten en andere markers detecteren die geassocieerd zijn met multipel myeloom, en geven informatie over nierfunctie en andere bloedwaarden.
Behandeling van beenmergkanker
De behandeling van beenmergkanker is afhankelijk van verschillende factoren, zoals het type kanker, de omvang ervan en de algehele gezondheid van de patiënt. Doel van de behandeling kan variëren van genezing tot het beheersen van de ziekte of het verbeteren van de levenskwaliteit. De belangrijkste behandelingen zijn onder andere
chemotherapie,
stamceltransplantatie en
radiotherapie.
Chemotherapie maakt gebruik van krachtige medicijnen /
Bron: Stevepb, Pixabay
Chemotherapie
Chemotherapie maakt gebruik van medicijnen om kankercellen te doden of hun voortplanting te stoppen. Er zijn verschillende chemotherapie-regimes, afhankelijk van het type en de fase van de kanker.
Radiotherapie
Bij radiotherapie wordt gebruik gemaakt van gerichte straling om kankercellen te vernietigen of hun groei te remmen. Deze behandeling kan lokaal of systemisch worden toegepast, afhankelijk van de aard en locatie van de kanker.
Stamceltransplantatie
Stamceltransplantatie kan een optie zijn voor sommige patiënten met beenmergkanker. Hierbij ontvangt de patiënt hoge doses chemotherapie om het bestaande beenmerg te vernietigen, gevolgd door de infusie van gezonde stamcellen om nieuw beenmerg te laten .
Prognose van kanker in het beenmerg
De vooruitzichten voor patiënten met beenmergkanker kunnen sterk variëren. Veel patiënten die vroegtijdig worden gediagnosticeerd en behandeld, kunnen langdurig kankervrij blijven. In sommige gevallen kan de ziekte echter agressief zijn en slecht reageren op behandeling, wat kan leiden tot ernstige complicaties zoals ernstige infecties of nierfalen. Regelmatige follow-up en controle zijn essentieel voor het monitoren van de voortgang en het aanpassen van de behandeling indien nodig.
Complicaties van beenmergkanker
Beenmergkanker kan leiden tot verschillende complicaties, zowel direct door de kanker zelf als door de behandelingen die worden toegepast. Enkele mogelijke complicaties zijn:
- Infecties: Patiënten met beenmergkanker kunnen een verhoogd risico op infecties hebben doordat hun immuunsysteem verzwakt is door de ziekte of de behandeling. Koorts en andere tekenen van infectie moeten onmiddellijk worden gemeld aan een arts.
- Anemie: Door een verminderde productie van rode bloedcellen kan er anemie ontstaan, wat kan leiden tot vermoeidheid, zwakte en kortademigheid.
- Bloedings- en stollingsproblemen: Een tekort aan bloedplaatjes kan leiden tot een verhoogde neiging tot blauwe plekken, bloeding en langdurige bloeding bij verwondingen.
- Botproblemen: Multipel myeloom kan leiden tot botfracturen en botpijn door verzwakking van de botten. Dit kan het risico op breuken en andere botgerelateerde complicaties verhogen.
- Nierproblemen: De afbraak van abnormale cellen kan leiden tot nierproblemen, zoals nierfalen. Dit kan de nierfunctie beïnvloeden en extra zorg vereisen.
- Neurologische symptomen: In sommige gevallen kunnen er veranderingen in mentale status en duizeligheid optreden als gevolg van de ziekte of behandelingen.
Preventie van beenmergkanker
Hoewel er geen gegarandeerde manier is om beenmergkanker te voorkomen, kunnen bepaalde maatregelen het risico mogelijk verlagen en de algehele gezondheid bevorderen:
- Gezonde levensstijl: Een gezond dieet, regelmatig lichaamsbeweging en het vermijden van roken en overmatig alcoholgebruik kunnen bijdragen aan een beter algemeen welzijn en een lager risico op veel soorten kanker.
- Regelmatige medische controles: Voor mensen met een verhoogd risico of een familiegeschiedenis van beenmergkanker kunnen regelmatige medische controles en bloedonderzoeken helpen om de ziekte vroegtijdig op te sporen.
- Behandeling van onderliggende aandoeningen: Aandoeningen die het risico op beenmergkanker kunnen verhogen, zoals bepaalde genetische afwijkingen of chronische ziekten, moeten adequaat worden behandeld en gemonitord.
- Preventie en monitoring bij risicofactoren: Personen die in aanraking komen met risicofactoren zoals bepaalde chemische stoffen of straling, moeten maatregelen nemen om hun blootstelling te beperken en hun gezondheid regelmatig te laten controleren.
Lees verder