Wangbijten: Oorzaken en behandelingen van bijten in wang

Wangbijten, ook wel bekend als morsicatio buccarum, is een vorm van mondbijten waarbij iemand herhaaldelijk of chronisch in de binnenkant van de wang bijt. Dit kan zowel incidenteel als op regelmatige basis gebeuren. De oorzaken van wangbijten kunnen variëren van psychische of gedragsmatige problemen tot structurele tandproblemen. Het gevolg van wangbijten zijn vaak letsels, bloedingen en zweren die medische aandacht vereisen. De behandeling van wangbijten richt zich voornamelijk op het aanpakken van de onderliggende oorzaak. Veelvoorkomende behandelingsmethoden omvatten het gebruik van mondbeschermers, gedragstherapie, tandbehandelingen en technieken om afleiding te bieden.

• Anatomie van de wangen
• Epidemiologie van bijten in wangen
• Mechanisme
• Oorzaken van wangbijten
• Angst en stress
• Compulsieve wangbijtaandoening
• Gebrek aan concentratie
• Gewoontegedrag
• Mondkanker en wangbijten
• Neiging tot zelfbeschadiging
• Onzorgvuldig kauwen
• Stimulatie van het trigeminuszenuwstelsel
• Tandproblemen en misvormingen
• Toevallig wangbijten
• Wangbijten tijdens de slaap
• Zenuwschade of neurologische aandoeningen
• Risicofactoren
• Risicogroepen
• Symptomen aan de wang: Letsels en bloedingen
• Alarmsymptomen
• Diagnose en onderzoeken
• Behandeling
• Prognose
• Complicaties van vorm van mondbijten
• Preventie van morsicatio buccarum
• Praktische tips voor het leven met / omgaan met wangbijten
• Wees bewust van je gedrag en probeer stress te verminderen
• Gebruik een mondbeschermer of beugel
• Vermijd voedsel dat de mond irriteert
• Zorg voor goede mondhygiëne
• Raadpleeg een tandarts bij herhaald bijten
• Gebruik ontstekingsremmende middelen voor pijnverlichting
• Probeer gedragsveranderingstechnieken
• Zorg voor voldoende slaap en ontspanning

Anatomie van de wangen

De wangen zijn een belangrijk onderdeel van het gezicht en spelen een cruciale rol in de spraak, het kauwen en de esthetiek. Ze zijn samengesteld uit verschillende structuren, waaronder huid, vetweefsel, spieren, bloedvaten en zenuwen. De anatomie van de wangen omvat zowel de externe als de interne aspecten.

Externe anatomie van de wangen
Extern zijn de wangen bedekt met huid die rijk is aan talgklieren en haarfollikels. De huid is flexibeler en dikker dan die op andere delen van het gezicht, wat bijdraagt aan de bescherming en het behoud van de onderliggende weefsels. De wangen zijn ook rijkelijk doorbloed, wat zorgt voor een gezonde teint en bevordering van de genezing.

Interne anatomie van de wangen
Intern zijn de wangen bekleed met slijmvlies dat de mondholte beschermt. Dit slijmvlies is dunner dan de huid en bevat speekselklieren die essentieel zijn voor de spijsvertering. De wangen bevatten ook spieren, zoals de buccinator-spier, die een belangrijke rol speelt bij het kauwen en het mogelijk maakt om voedsel tussen de kiezen te duwen.

Spieren van de wangen
De belangrijkste spier van de wangen is de buccinator, die zich uitstrekt van de kaak naar de bovenste en onderste lip. Deze spier helpt bij het inbrengen van voedsel in de mond en voorkomt dat voedsel zich aan de wanden van de mondholte vastplakt. Daarnaast zijn er andere spieren, zoals de zygomaticus major en zygomaticus minor, die betrokken zijn bij gezichtsuitdrukkingen.

Epidemiologie van bijten in wangen

Prevalentie van wangbijten
Wangbijten komt vaker voor dan vaak wordt gedacht en kan zowel incidenteel als chronisch van aard zijn. Studies tonen aan dat de prevalentie varieert afhankelijk van de leeftijdsgroep, met een hogere frequentie bij kinderen en jongvolwassenen. Dit gedrag wordt vaak geassocieerd met spanningsmomenten, verveling of gewoontes die onbewust zijn ontstaan. Precieze cijfers verschillen per regio en populatie, maar het is een algemeen voorkomende orale gewoonte.

Leeftijd en geslacht
Hoewel wangbijten bij alle leeftijden voorkomt, lijkt er een verhoogde incidentie te zijn bij jongere patiënten. Geslachtsverschillen in de prevalentie zijn minder duidelijk; echter, sommige onderzoeken suggereren een licht verhoogd risico bij vrouwen vanwege stressgerelateerde gedragsfactoren. Verdere studies zijn nodig om deze verschillen beter te begrijpen.

Geografische en culturele verschillen
Culturele normen en omgevingsfactoren spelen een rol in de prevalentie van wangbijten. In sommige gemeenschappen kan stressmanagement of gewoontes zoals kauwen op objecten bijdragen aan dit gedrag. Geografische verschillen in toegang tot tandheelkundige zorg en bewustzijn over orale gezondheid kunnen ook invloed hebben op het vóórkomen van wangbijten.

Comorbiditeit
Wangbijten wordt vaak aangetroffen bij patiënten met comorbide aandoeningen zoals bruxisme, angststoornissen of obsessieve-compulsieve stoornis (OCD). Deze overlap benadrukt het belang van een multidisciplinaire benadering in de diagnostiek en behandeling van dit gedrag.

Mechanisme

Fysiologische mechanismen
Wangbijten ontstaat vaak door een disbalans in de coördinatie van de kauwspieren, waardoor het zachte weefsel van de wang per ongeluk tussen de tanden komt. Dit kan incidenteel gebeuren, maar bij chronisch wangbijten kan het gedrag een gewoonte worden, waarbij de spieractiviteit voortdurend de wang irriteert en beschadigt.

Neurologische en psychologische factoren
Neurologische factoren, zoals een verhoogde spierspanning of reflexmatig gedrag, kunnen bijdragen aan wangbijten. Psychologische factoren, zoals stress, angst of verveling, spelen een belangrijke rol in het ontstaan en voortduren van deze gewoonte. Bij sommige patiënten is wangbijten een copingmechanisme voor emotionele spanning.

Gewoontevorming en gedragsfactoren
Chronisch wangbijten ontwikkelt zich vaak als een onbewuste gewoonte. Dit gedrag wordt versterkt door herhaling, waardoor het moeilijker wordt om te stoppen zonder bewuste inspanning of interventie. Omgevingsfactoren, zoals langdurige periodes van stress, kunnen het risico op gewoontevorming vergroten.

Effect op orale weefsels
Bij herhaaldelijk wangbijten ontstaan er vaak witte, verdikte plekken of ulceraties op het wangslijmvlies. Deze laesies kunnen pijnlijk zijn en de mondgezondheid negatief beïnvloeden. Langdurige irritatie verhoogt ook het risico op infecties of complicaties in de orale weefsels.

Oorzaken van wangbijten

Wangbijten kan ontstaan door verschillende oorzaken. Deze variëren van psychologische tot fysieke factoren.

Angst en stress

Bij veel mensen ontstaat wangbijten als reactie op angst, nervositeit of stress. Deze gewoonte kan vergeleken worden met andere stressgerelateerde gedragingen zoals nagelbijten of lipbijten. Bepaalde medicijnen kunnen angstgevoelens versterken, wat het risico op wangbijten vergroot. Het gebruik van ontspanningstechnieken, zoals ademhalingsoefeningen, meditatie, zelfhypnose of biofeedback, kan helpen om gevoelens van angst en stress te verminderen. In sommige gevallen is het nuttig om een vervangende gewoonte te ontwikkelen, zoals het kauwen op suikervrije kauwgom.

Compulsieve wangbijtaandoening

Compulsieve wangbijtaandoening, ook wel dermatofagie genoemd, is een psychische aandoening waarbij iemand dwangmatig op zijn of haar wang bijt. Dit gedrag kan zo intens zijn dat de persoon zelfs bij pijn blijft bijten, omdat het een gevoel van opluchting of voldoening geeft. De oorzaak van deze aandoening is nog niet volledig begrepen, maar men denkt dat genetische, psychologische en omgevingsfactoren een rol spelen. Personen met obsessieve-compulsieve stoornis (OCS) of andere angststoornissen hebben een verhoogd risico op het ontwikkelen van deze aandoening. Gedragsinterventies en therapie kunnen helpen om deze gewoonte te doorbreken.

Oorzaken
De exacte oorzaak van compulsieve wangbijtaandoening is onbekend, maar men denkt dat het een complexe interactie is van genetische, psychologische en omgevingsfactoren. Mogelijke oorzaken zijn:

• Stress of angst: Bijten kan een manier zijn om met stress of angst om te gaan.
• Onderliggende psychische aandoening: Compulsieve wangbijtaandoening kan geassocieerd worden met andere psychische aandoeningen, zoals obsessieve-compulsieve stoornis (OCS), angststoornissen of lichaamsdysmorfe fobie.
• Gewoontegedrag: In sommige gevallen kan compulsieve wangbijtaandoening beginnen als een onbewuste gewoonte die vervolgens dwangmatig wordt.

Symptomen
Naast het bijten in de wangen, kunnen mensen met compulsieve wangbijtaandoening ook andere symptomen ervaren, zoals:

• Knagen of bijten op andere delen van het lichaam, zoals lippen, tong of vingers
• Overmatige droge of gebarsten lippen
• Pijnlijke of ontstoken wangen
• Littekens op de wangen of lippen
• Schaamte of angst om in het openbaar te eten of te praten

Behandeling
Compulsieve wangbijtaandoening is een behandelbare aandoening. De meest effectieve behandelingen zijn vaak een combinatie van:

• Cognitieve gedragstherapie (CGT): CGT kan mensen helpen om de onderliggende gedachten en gevoelens te identificeren die het bijten veroorzaken, en om gezondere coping-mechanismen te ontwikkelen.
• Medicatie: In sommige gevallen kunnen medicijnen, zoals antidepressiva of anxiolytica, worden voorgeschreven om symptomen van angst of stress te verminderen.
• Gedragstherapie: Gedragstherapie kan mensen helpen om het bijtgedrag te herkennen en te stoppen door middel van technieken zoals aversieve conditionering of beloningssystemen.
• Hypnose: In sommige gevallen kan hypnose worden gebruikt om het onderbewustzijn te beïnvloeden en het bijtgedrag te verminderen.

Tips om te stoppen met compulsief wangbijten

• Identificeer triggers: Probeer te identificeren wat het bijten triggert, zoals stress, verveling of angst.
• Vermijd triggers: Zodra je je triggers kent, kun je proberen deze te vermijden of gezondere coping-mechanismen te ontwikkelen om ermee om te gaan.
• Bewustzijn: Houd je bewust van wanneer je gaat bijten en probeer jezelf te betrappen voordat je het doet.
• Vervangers: Vervang het bijten door een andere, minder schadelijke activiteit, zoals kauwgom kauwen of stressbal knijpen.
• Zoek professionele hulp: Als je moeite hebt om op eigen houtje te stoppen met bijten, zoek dan professionele hulp van een psycholoog of psychiater.

Gebrek aan concentratie

Wangbijten kan een uiting zijn van een gebrek aan concentratie. Mensen die zich vervelen of afgeleid zijn, kunnen onbewust beginnen te bijten als een soort copingmechanisme. Dit wordt vaak gezien tijdens langdurige periodes van inactiviteit of bij monotone taken, waarbij de hersenen op zoek gaan naar een manier om zichzelf te prikkelen. Het trainen van mindfulness en focus kan helpen om dergelijke gewoontes te doorbreken.

Gewoontegedrag

In sommige gevallen kan wangbijten beginnen als een onbewuste gewoonte, bijvoorbeeld tijdens het uitvoeren van taken die concentratie vereisen of in situaties van verveling. Het herhaaldelijk bijten kan vervolgens een automatisme worden. Zonder bewuste pogingen om het gedrag te stoppen, kan dit gedrag escaleren naar een dwangmatige handeling.

Mondkanker en wangbijten

Er is discussie over de vraag of herhaaldelijk wangbijten het risico op mondkanker verhoogt. Hoewel sommige bronnen suggereren dat voortdurend bijten op dezelfde plek kan leiden tot irritaties en infecties, wat op de lange termijn een risicofactor voor mondkanker kan zijn, is er geen sluitend bewijs. Toch is het raadzaam om wondjes in de mond tijdig te laten genezen en herhaaldelijk bijten te voorkomen, vooral als er ook andere risicofactoren voor mondkanker aanwezig zijn, zoals alcoholmisbruik, tabaksgebruik of HPV-infecties.

Neiging tot zelfbeschadiging

Bij sommige mensen kan wangbijten een vorm van zelfbeschadiging zijn. Dit gedrag wordt vaak gezien bij individuen die worstelen met emotionele pijn, depressie, of andere psychische stoornissen. Het bijten in de wang kan voor sommigen een manier zijn om controle te krijgen over hun emoties of om een gevoel van opluchting te ervaren door fysieke pijn. Therapieën gericht op zelfbeschadigend gedrag, zoals cognitieve gedragstherapie (CGT), kunnen helpen bij het aanpakken van deze onderliggende problemen.

Onzorgvuldig kauwen

Wangbijten kan per ongeluk gebeuren tijdens het eten, vooral als iemand te snel eet of niet geconcentreerd is. Activiteiten zoals praten tijdens het kauwen of afgeleid zijn, kunnen leiden tot onzorgvuldig kauwen en daarmee onbedoeld wangbijten. Het is aan te raden om langzaam en bewust te eten om het risico op bijten te verminderen.

Stimulatie van het trigeminuszenuwstelsel

De trigeminuszenuw, die verantwoordelijk is voor sensorische informatie in het gezicht, speelt een rol bij reflexmatige bewegingen zoals bijten. Bij sommige mensen kan overmatige stimulatie van deze zenuw, bijvoorbeeld door kaakspanning of tandenknarsen, leiden tot onvrijwillig wangbijten. Chronische spanning in de kaakspieren kan bijdragen aan deze overmatige stimulatie. Ontspanningsoefeningen voor de kaak en het gebruik van een mondbeschermer kunnen verlichting bieden.

Tandproblemen en misvormingen

Tandproblemen, zoals een verkeerde uitlijning van de tanden (malocclusie) of een abnormale kaakpositie, kunnen een belangrijke oorzaak zijn van wangbijten. Mensen met een overbeet, onderbeet of scheve tanden lopen een groter risico om onbedoeld in hun wangen te bijten, vooral tijdens het kauwen of praten. Deze problemen kunnen verergeren als de verstandskiezen (wijsheidstanden) niet goed uitgelijnd zijn, waardoor de wang vaker tussen de tanden terechtkomt. Een slecht passend kunstgebit kan eveneens bijdragen aan wangbijten.

De hersenen kunnen dit onbewuste gedrag versterken doordat ze proberen de tanden of het gebit in een betere positie te dwingen, wat kan leiden tot herhaaldelijk bijten in de wang of zelfs de lippen. Dit kan niet alleen irritaties en wonden veroorzaken in de mond, maar ook leiden tot bijkomende problemen met de lippen en het tandvlees. In sommige gevallen kunnen de wonden zich ontwikkelen tot zweren die vatbaar zijn voor infecties. Tandcorrectie of aanpassingen aan het kunstgebit kunnen nodig zijn om deze problemen te verhelpen.

Een orthodontische behandeling, zoals beugels of kaakcorrecties, kan helpen bij het corrigeren van deze tandheelkundige afwijkingen. Dit vermindert niet alleen het risico op wangbijten, maar kan ook andere ongemakken zoals pijn in de kaak of problemen met spraak en kauwen verlichten. Bij het dragen van een kunstgebit is het essentieel om ervoor te zorgen dat het goed past en regelmatig wordt aangepast om onnodige druk of irritatie in de mond te voorkomen.

Toevallig wangbijten

Toevallig wangbijten komt vaak voor tijdens eten of praten, vooral wanneer iemand zich niet volledig concentreert. Daarnaast kunnen bepaalde mondpiercings of beugels het risico op wangbijten verhogen, omdat deze de zachte weefsels in de mond kunnen beschadigen. Bij herhaaldelijk bijten kunnen zweren of irritaties ontstaan die medische aandacht vereisen om complicaties te voorkomen.

Wangbijten tijdens de slaap

Sommige mensen bijten onbewust in hun wang tijdens de slaap. Dit kan gebeuren als gevolg van spanningen, tandenknarsen of een verkeerde kaakpositie. Mensen die overdag gespannen zijn, kunnen deze spanning 's nachts onbewust uiten door wangbijten of tandenknarsen. Het dragen van een mondbeschermer tijdens de slaap kan helpen om de mondweefsels te beschermen tegen schade en pijn bij het ontwaken te voorkomen.

Zenuwschade of neurologische aandoeningen

Bij sommige neurologische aandoeningen, zoals multiple sclerose of de ziekte van Parkinson, kan schade aan de zenuwen leiden tot oncontroleerbare bewegingen van de mondspieren. Dit kan resulteren in wangbijten. Neurologische aandoeningen kunnen ook het gevoel in de mond beïnvloeden, waardoor mensen zich minder bewust zijn van verwondingen of irritaties in hun wang. Een arts of tandarts kan helpen met behandelingen om deze symptomen te verminderen.

Risicofactoren

Psychologische stress
Stress is een belangrijke risicofactor voor wangbijten. Patiënten die langdurige spanningen ervaren, ontwikkelen vaker gewoonten zoals wangbijten als een manier om met deze spanning om te gaan. Dit gedrag kan verergeren in periodes van verhoogde stress.

Bruxisme
Bruxisme, het onbewust klemmen en knarsen van de tanden, is sterk geassocieerd met wangbijten. Beide gedragingen worden vaak veroorzaakt door een combinatie van fysieke en psychologische factoren, en kunnen elkaar versterken.

Neurologische aandoeningen
Patiënten met neurologische aandoeningen, zoals Parkinson of dwangstoornissen, hebben een verhoogd risico op het ontwikkelen van wangbijten. Dit kan te wijten zijn aan onwillekeurige spierbewegingen of herhalende gedragingen.

Gebitsafwijkingen
Afwijkingen in de stand van de tanden of kaken, zoals een overbeet of slecht passende gebitsprothesen, kunnen de kans op wangbijten vergroten. Deze anatomische factoren maken het gemakkelijker voor het wangweefsel om tussen de tanden te komen.

Leeftijd en gewoontes
Hoewel wangbijten in alle leeftijdsgroepen voorkomt, zijn jongere patiënten en ouderen kwetsbaarder. Bij jongeren kan het gedrag voortkomen uit verveling of stress, terwijl bij ouderen tandheelkundige veranderingen of prothesen een rol kunnen spelen.

Risicogroepen

Kinderen en adolescenten
Kinderen en adolescenten vormen een belangrijke risicogroep voor wangbijten. Het gedrag ontstaat vaak onbewust als gevolg van stress, verveling of gewoontes. Bij deze groep kan wangbijten een voorbijgaand fenomeen zijn, maar bij sommige patiënten kan het zich ontwikkelen tot een chronische gewoonte.

Patiënten met stressgerelateerde aandoeningen
Patiënten met aandoeningen zoals angststoornissen, depressie of posttraumatische stressstoornis (PTSS) hebben een verhoogd risico op wangbijten. Het gedrag wordt vaak gezien als een manier om met emotionele spanning om te gaan.

Patiënten met bruxisme of andere orale gewoonten
Mensen die lijden aan bruxisme of andere orale gewoonten zoals nagelbijten of tongbijten, lopen een groter risico om wangbijten te ontwikkelen. Deze gedragingen kunnen voortkomen uit dezelfde onderliggende triggers, zoals stress of neurologische afwijkingen.

Ouderen met gebitsproblemen
Ouderen zijn kwetsbaar voor wangbijten, vooral wanneer zij kampen met gebitsproblemen zoals slecht passende gebitsprothesen of gebitsslijtage. Deze factoren maken het gemakkelijker voor wangweefsel om tussen de tanden te komen, wat het risico op bijten verhoogt.

Patiënten met neurologische aandoeningen
Patiënten met neurologische aandoeningen, zoals Parkinson, epilepsie of dwangstoornissen, vertonen vaak repetitieve gedragingen. Wangbijten kan bij deze groep een symptoom zijn van de onderliggende aandoening of een gevolg van onwillekeurige bewegingen.

Symptomen aan de wang: Letsels en bloedingen

Wangbijten kan leiden tot bijten, knabbelen of kauwen in de binnenkant van de wangen. Dit resulteert vaak in witte, pijnlijke vlekken of zweren in de wangen. Andere mondletsels kunnen optreden door wrijvingskeratose, wat kan leiden tot zweren die mogelijk een voorloper van mondkanker zijn. Andere symptomen zijn bloedingen, roodheid, een brandend gevoel aan de binnenkant van de wangen (vooral waar de bovenste en onderste tanden elkaar raken), littekens, zwelling en een onregelmatig oppervlak van de binnenwang. Bij chronisch wangbijten (morsicatio buccarum) kunnen vaak chronische witte letsels en irritatie van het wangslijmvlies optreden, wat kan leiden tot verdikking en versnippering van het slijmvlies. Vaak worden deze letsels vergezeld door gebieden met roodheid of zweervorming.

Alarmsymptomen

Chronische pijn of ongemak
Wanneer wangbijten leidt tot aanhoudende pijn of ongemak in het wangslijmvlies, kan dit wijzen op chronische irritatie of een onderliggende aandoening. Patiënten moeten medische hulp zoeken om verdere complicaties te voorkomen.

Herhaaldelijke ulceraties of wondjes
Het herhaaldelijk ontstaan van zweren of wondjes in de wang kan een alarmsymptoom zijn. Deze laesies vergroten het risico op infecties en vereisen vaak een tandheelkundige of medische evaluatie.

Verdikking of witte plekken op het wangslijmvlies
Een zichtbare verdikking of het verschijnen van witte plekken op de wangwand kan duiden op leukoplakie of andere afwijkingen. Dit kan het gevolg zijn van aanhoudende mechanische schade door wangbijten en moet onderzocht worden om ernstigere aandoeningen uit te sluiten.

Bloeden of zwelling
Onverklaarbaar bloeden of zwelling van het wangslijmvlies kan wijzen op ernstigere schade. Deze symptomen vereisen onmiddellijke medische beoordeling om mogelijke infecties of andere complicaties te behandelen.

Moeite met kauwen of spreken
Als wangbijten interferentie veroorzaakt met dagelijkse activiteiten zoals kauwen of spreken, kan dit een teken zijn van ernstigere functionele problemen in de mond. Professionele interventie is nodig om dit probleem op te lossen.

Diagnose en onderzoeken

De diagnose van compulsief wangbijten (dermatophagie) kan een uitdaging zijn, omdat het vaak gepaard gaat met andere psychische aandoeningen of gedragsstoornissen. Een grondige evaluatie door een professional is noodzakelijk om een juiste diagnose te stellen.

• Anamnese: Het verzamelen van een gedetailleerd medisch en psychologisch verleden van de patiënt. Dit omvat het bespreken van de frequentie en ernst van het wangbijten, evenals eventuele triggers of stressoren.
• Lichamelijk onderzoek: Het lichamelijk onderzoek richt zich op het identificeren van zichtbare schade aan de wangen, lippen, of andere delen van de mond. Dit kan ook omvatten het beoordelen van de algehele mondgezondheid en tandstructuur.
• Psychologische evaluatie: Een psycholoog of psychiater kan worden ingeschakeld om te evalueren of er sprake is van onderliggende psychische aandoeningen, zoals obsessieve-compulsieve stoornis (OCS) of andere angststoornissen.
• Diagnostische schalen en vragenlijsten: Er zijn specifieke vragenlijsten en beoordelingsinstrumenten ontwikkeld om compulsieve gedragingen te meten, zoals de Yale-Brown Obsessive Compulsive Scale (Y-BOCS) of de Obsessive Compulsive Inventory (OCI).

Behandeling

De behandeling van compulsief wangbijten kan variëren afhankelijk van de ernst van de aandoening en de aanwezigheid van andere psychische problemen. Een geïntegreerde aanpak is vaak het meest effectief.

• Cognitieve Gedragstherapie (CGT): CGT is een veelgebruikte behandelvorm die zich richt op het veranderen van de gedachten en gedragingen die bijdragen aan compulsief wangbijten. Het helpt patiënten bij het ontwikkelen van gezondere coping-mechanismen en het doorbreken van negatieve denkpatronen.
• Medicatie: In sommige gevallen kan medicatie worden voorgeschreven om symptomen van angst of depressie te verminderen. Veelvoorkomende medicaties zijn antidepressiva zoals selectieve serotonineheropnameremmers (SSRI's) of anxiolytica.
• Gedragstherapie: Gedragstherapie kan technieken zoals aversieve conditionering of positieve bekrachtiging omvatten om het ongewenste bijtgedrag te verminderen.
• Hypnose: Hypnose kan worden gebruikt om onderliggende psychologische factoren te adresseren en de neiging tot wangbijten te verminderen door het onderbewustzijn te beïnvloeden.
• Bezigheidstherapie: In sommige gevallen kan een ergotherapeut helpen bij het ontwikkelen van nieuwe vaardigheden en strategieën om de impact van compulsief wangbijten op het dagelijks leven te minimaliseren.

Prognose

De prognose voor compulsief wangbijten hangt af van verschillende factoren, waaronder de ernst van de aandoening, de aanwezigheid van andere psychische aandoeningen, en de effectiviteit van de gekozen behandelingsmethoden.

Factoren die de prognose beïnvloeden

• Ernst van de aandoening: Mildere gevallen van wangbijten kunnen vaak effectief worden behandeld met gedragsveranderingen en therapie, terwijl ernstigere gevallen mogelijk intensievere behandeling en langdurige therapie vereisen.
• Aanwezigheid van andere psychische aandoeningen: Personen met comorbide aandoeningen zoals angststoornissen of depressie kunnen mogelijk een langere behandelperiode nodig hebben, waarbij beide aandoeningen tegelijkertijd worden aangepakt.
• Therapietrouw: De mate waarin een patiënt zich houdt aan de voorgeschreven behandelingsregimes en therapieën speelt een cruciale rol in het succes van de behandeling.
• Ondersteuning en omgevingsfactoren: Een ondersteunende omgeving en de beschikbaarheid van hulpbronnen zoals therapie kunnen ook bijdragen aan een betere prognose.

Complicaties van vorm van mondbijten

Compulsief wangbijten kan leiden tot verschillende complicaties, vooral als het niet tijdig wordt behandeld.

• Infecties: Herhaaldelijk bijten kan leiden tot open wonden of zweren die kunnen infecteren, vooral als het wangbijten gepaard gaat met slechte mondhygiëne.
• Chronische mondletsels: Langdurig wangbijten kan leiden tot chronische letsels, zoals wrijvingskeratose, die mogelijk kunnen veranderen in ernstige mondgezondheidsproblemen.
• Psychosociale impact: De sociale en emotionele gevolgen van compulsief wangbijten kunnen aanzienlijke schaamte, stress en angst veroorzaken, wat kan bijdragen aan sociale isolatie en problemen in persoonlijke relaties.
• Tand- en kaakproblemen: Het constante bijten kan leiden tot schade aan de tanden, het tandvlees, en andere structuren in de mond. Dit kan problemen zoals misalignment van de tanden en kaakpijn veroorzaken.

Preventie van morsicatio buccarum

Het voorkomen van compulsief wangbijten kan uitdagend zijn, maar er zijn verschillende strategieën die kunnen helpen om het risico te minimaliseren.

• Stressmanagement: Het ontwikkelen van effectieve stressmanagementtechnieken, zoals ademhalingsoefeningen, meditatie en mindfulness, kan helpen om de kans op angstgerelateerde wangbijten te verminderen.
• Gedragsbewustzijn: Het verhogen van het bewustzijn over het bijtgedrag en de triggers die dit veroorzaken kan helpen om vroegtijdige interventie en gedragsverandering te bevorderen.
• Professionele hulp: Regelmatige bezoeken aan een psycholoog of psychiater kunnen helpen bij het aanpakken van psychische factoren die bijdragen aan compulsief wangbijten, zoals angststoornissen of obsessieve-compulsieve stoornis.
• Ondersteuning en educatie: Het verkrijgen van ondersteuning van familie, vrienden, en ondersteuningsgroepen kan nuttig zijn. Educatie over de gevolgen van wangbijten en het belang van mondhygiëne kan ook bijdragen aan preventie.
• Vervangende gewoonten: Het ontwikkelen van gezonde vervangende gewoonten, zoals het kauwen op suikervrije kauwgom of het gebruik van stressballen, kan helpen om de drang om te bijten te verminderen.

Praktische tips voor het leven met / omgaan met wangbijten

Wees bewust van je gedrag en probeer stress te verminderen

Wangbijten komt vaak voor als gevolg van stress, angst of concentratie, vooral wanneer je in rust bent of in slaap valt. Het kan nuttig zijn om je bewust te worden van deze gewoonte en te proberen stress te verminderen. Technieken zoals meditatie, diepe ademhalingsoefeningen of yoga kunnen helpen om je algehele spanning te verlagen en het onbewust bijten van de wang te verminderen. Probeer regelmatig pauzes te nemen om je geest te kalmeren, vooral tijdens stressvolle situaties.

Gebruik een mondbeschermer of beugel

Een praktische oplossing voor mensen die onbewust hun wang bijten, is het dragen van een mondbeschermer of een op maat gemaakte beugel, vooral 's nachts. Deze beschermers voorkomen dat je je wang kunt bijten en kunnen helpen bij het genezen van eventuele schade die al is opgelopen. Je tandarts kan je adviseren over de beste opties, waaronder het aanpassen van een op maat gemaakte beugel voor je situatie.

Vermijd voedsel dat de mond irriteert

Als je wang al gebeten is, kan het nuttig zijn om voedsel te vermijden dat de irritatie verergert, zoals pittige, zure of harde voedingsmiddelen. Deze kunnen de wonden verder irriteren of verergeren. Kies voor zachtere, milde voedingsmiddelen die de mond niet beschadigen terwijl ze genezen.

Zorg voor goede mondhygiëne

Goede mondhygiëne is belangrijk bij wangbijten, vooral als je schade hebt opgelopen door herhaaldelijk bijten. Het reinigen van je mond helpt infecties te voorkomen en bevordert de genezing. Gebruik een zachte tandenborstel en een mild mondwater om het getroffen gebied schoon te houden. Als er wonden zijn door het bijten, wees dan extra voorzichtig met poetsen en flossen, zodat je verdere irritatie voorkomt.

Raadpleeg een tandarts bij herhaald bijten

Als je merkt dat wangbijten een terugkerend probleem is, is het raadzaam om een tandarts te raadplegen. Er kunnen onderliggende tandheelkundige of orthodontische problemen zijn die bijdragen aan deze gewoonte, zoals een verkeerde beet of kaakafwijking. Een tandarts kan helpen om deze problemen te identificeren en oplossingen aan te bieden, zoals het aanpassen van je beugel of het bieden van een mondbeschermer.

Gebruik ontstekingsremmende middelen voor pijnverlichting

Als het wangbijten pijn veroorzaakt of tot ontsteking leidt, kunnen ontstekingsremmende middelen, zoals ibuprofen, helpen bij het verlichten van pijn en zwelling. Het is belangrijk om de aanbevolen dosering te volgen en een arts te raadplegen als de pijn aanhoudt. In sommige gevallen kan het gebruik van een ontstekingsremmende gel die specifiek voor de mond is ontworpen, nuttig zijn om pijn te verzachten en de genezing te bevorderen.

Probeer gedragsveranderingstechnieken

Als wangbijten voortkomt uit een gewoonte of een manier om om te gaan met stress, kan het nuttig zijn om gedragsveranderingstechnieken te proberen. Het stellen van herinneringen aan jezelf om niet te bijten of het vervangen van het bijten door een andere ontspannende gewoonte kan helpen. Gedragstherapie kan ook nuttig zijn, vooral als het bijten gepaard gaat met angst of andere psychologische factoren. Een psycholoog kan je helpen technieken te ontwikkelen om deze gewoonte te doorbreken.

Zorg voor voldoende slaap en ontspanning

Slaapgebrek en stress kunnen bijdragen aan onbewust wangbijten, vooral tijdens de slaap. Zorg voor voldoende rust en een goede slaaproutine om het risico op wangbijten te verminderen. Het creëren van een ontspannende slaapomgeving kan helpen bij het bevorderen van een betere nachtrust, wat kan helpen om het bijten 's nachts te voorkomen. Probeer ook voor het slapengaan ontspanningstechnieken toe te passen om je lichaam en geest voor te bereiden op slaap.

Lees verder

• Lipbijten: Oorzaken en behandelingen van bijten op lip
• Kaakpijn: Oorzaken en symptomen van pijnlijke kaak of kaken