Osteïtis pubis: Ontsteking van schaambeenvoeg met pijn

De schaambeenvoeg (symphysis pubis) verbindt het linker- en rechterschaambeen. Bij osteïtis pubis is deze schaambeenvoeg ontstoken, wat kan leiden tot milde tot ernstige pijn in de onderbuik en het bekkengebied. Trauma en zwangerschap zijn enkele risicofactoren voor deze niet-infectieuze ontsteking. De behandeling van osteïtis pubis bestaat voornamelijk uit rust en fysiotherapie. Deze aandoening werd voor het eerst beschreven in de medische literatuur in 1924.

• Epidemiologie van osteïtis pubis
• Oorzaken: Ontsteking van de symphysis pubica
• Risicofactoren van schaambeenvoegontsteking
• Symptomen: Pijn en ongemak
• Diagnose en onderzoeken
• Behandeling van osteïtis pubis
• Ondersteuning en revalidatie
• Prognose
• Complicaties
• Preventie van osteïtis pubis

Epidemiologie van osteïtis pubis

Osteïtis pubis is een aandoening die gekenmerkt wordt door ontsteking van de schaambeenregio (pubis), vaak als gevolg van overbelasting of letsel. De epidemiologie van deze aandoening omvat de prevalentie, risicofactoren en demografische gegevens.

Prevalentie

Osteïtis pubis komt voor bij zowel mannen als vrouwen, maar de aandoening is met name prevalent onder atleten en mensen die deelnemen aan intensieve fysieke activiteiten. Het wordt vaak gezien bij sporters die betrokken zijn bij sporten waarbij veel draaien, schoppen of sprinten vereist is, zoals voetbal, hockey en hardlopen. Schattingen suggereren dat de prevalentie van osteïtis pubis bij atleten kan variëren van 0,5% tot 5%, afhankelijk van de sport en de intensiteit van de training.

Leeftijd en geslacht

Osteïtis pubis komt vaker voor bij jongvolwassenen en middelbare leeftijdsgroepen, meestal tussen de 20 en 40 jaar. Mannen hebben een hogere incidentie in vergelijking met vrouwen, maar de aandoening kan ook optreden bij vrouwelijke atleten, vooral tijdens zwangerschap of na de bevalling, wanneer de stabiliteit van het bekken wordt beïnvloed.

Geografische spreiding

Er zijn geen significante geografische verschillen gerapporteerd in de incidentie van osteïtis pubis. De aandoening kan wereldwijd optreden, met een concentratie in gebieden waar bepaalde sportactiviteiten populair zijn.

In het algemeen is osteïtis pubis een relatief zeldzame maar potentieel pijnlijke aandoening die kan leiden tot aanzienlijke beperkingen in sportieve prestaties en dagelijkse activiteiten als deze niet op tijd wordt behandeld. Preventie en tijdige diagnose zijn essentieel om de symptomen te verlichten en de functie te herstellen.

Oorzaken: Ontsteking van de symphysis pubica

De symphysis pubica, of schaambeenvoeg, is een dun gewricht dat normaal gesproken zeer beperkte beweging vertoont. Het verbindt de twee zijden van het bekken aan de voorkant en is verbonden met het heiligbeen aan de achterkant van het bekken. Osteïtis pubis ontstaat wanneer er een ontsteking van deze schaambeenvoeg is.

Risicofactoren van schaambeenvoegontsteking

De oorzaken van osteïtis pubis zijn soms onbekend, maar er zijn diverse bekende risicofactoren voor de ontsteking van de schaambeenvoeg. Deze risicofactoren kunnen de kans op het ontwikkelen van deze aandoening verhogen:

Biomechanische afwijkingen

Biomechanische afwijkingen, zoals loopstoornissen en slechte looptechnieken, kunnen bijdragen aan de ontwikkeling van osteïtis pubis. Ook strakke of stijve spieren in de heupen, liezen en billen, evenals verschillen in beenlengte, kunnen de belasting op de schaambeenvoeg verhogen en leiden tot ontsteking.

Grote trauma's

Ernstige verwondingen aan het bekken kunnen aanzienlijke schade veroorzaken aan de schaambeenvoeg. Dergelijke trauma's kunnen leiden tot ontsteking en pijn, waardoor herstel noodzakelijk is.

Herhaalde kleine trauma's

Herhaalde kleine trauma's, vaak als gevolg van overbelasting of repetitieve bewegingen, kunnen eveneens bijdragen aan de ontwikkeling van osteïtis pubis. Atleten en mensen die regelmatig dezelfde bewegingen uitvoeren, lopen een verhoogd risico op deze aandoening.

Zwangerschap en bevalling

Zwangerschap en bevalling vormen significante risicofactoren voor ontsteking van de schaambeenvoeg. Tijdens de zwangerschap kan de schaambeenvoeg extra belast worden door hormonale veranderingen en de groeiende buik, wat kan leiden tot ontsteking.

Gynaecologische chirurgie

Gynaecologische ingrepen kunnen de biomechanica van het bekken beïnvloeden. Deze chirurgische ingrepen kunnen leiden tot veranderingen in de belasting en stabiliteit van de schaambeenvoeg, wat het risico op ontsteking verhoogt.

Overbelasting en trainingsfouten

Intensieve sporten en overbelasting door trainingsfouten zijn belangrijke risicofactoren voor osteïtis pubis. Onvoldoende opwarming, gebrek aan herstel en een plotselinge toename van de trainingsintensiteit kunnen leiden tot een verhoogd risico op blessures aan de schaambeenvoeg.

Reumatologische aandoeningen

Reumatologische aandoeningen die de gewrichten beïnvloeden, kunnen ook bijdragen aan de ontwikkeling van osteïtis pubis. Deze aandoeningen kunnen ontsteking en pijn in de gewrichten veroorzaken, inclusief de schaambeenvoeg.

Sportactiviteiten

Bepaalde sportactiviteiten, zoals hardlopen, voetbal, ijshockey en tennis, verhogen het risico op osteïtis pubis. De repetitieve bewegingen en hoge impact van deze sporten kunnen leiden tot overbelasting van de schaambeenvoeg.

Urologische chirurgie

Urologische ingrepen kunnen invloed hebben op het bekkengebied en mogelijk bijdragen aan ontsteking van de schaambeenvoeg. Chirurgische ingrepen in dit gebied kunnen leiden tot veranderingen in de biomechanica en stabiliteit van het bekken.

Het identificeren en begrijpen van deze risicofactoren kan helpen bij het nemen van preventieve maatregelen om de kans op osteïtis pubis te verminderen.

Symptomen: Pijn en ongemak

De symptomen van osteïtis pubis kunnen variëren van mild tot ernstig en omvatten:

Doffe of scherpe pijn in de lies

Deze pijn kan optreden bij activiteiten zoals lopen, schoppen, afduwen, van richting veranderen of draaien op één been. De intensiteit van de pijn kan fluctueren, afhankelijk van de activiteitenniveaus, en kan soms uitstralen naar andere gebieden zoals de bovenbenen of de onderrug.

Koorts, koude rillingen of stijfheid

In sommige gevallen kunnen patiënten koorts en koude rillingen ervaren, vaak in combinatie met schaambeenpijn. Dit kan wijzen op een infectie of een ontstekingsreactie die extra aandacht vereist.

Pijn bij standaardactiviteiten

Patiënten kunnen pijn ervaren bij alledaagse activiteiten zoals opstaan, liggen op de zijkant of uit een auto stappen. Deze pijn kan leiden tot een vermijdingsgedrag waarbij patiënten minder actief worden om pijn te voorkomen.

Pijn bij lopen, traplopen, hoesten of niezen

Patiënten kunnen hinder ondervinden bij verschillende vormen van beweging, waaronder lopen en traplopen. Zelfs alledaagse handelingen zoals hoesten of niezen kunnen de pijn verergeren, wat kan leiden tot angst om te bewegen.

Verlies van flexibiliteit in het liesgebied

Een afname van de flexibiliteit kan optreden als gevolg van de pijn en ontsteking. Dit kan de mobiliteit beperken en de uitvoering van sportactiviteiten of andere fysieke bezigheden bemoeilijken.

Een gevoel van klikken of ploffen

Patiënten kunnen een gevoel ervaren van klikken of ploffen bij het opstaan uit een zittende positie, omdraaien in bed of lopen op een oneffen ondergrond. Dit kan wijzen op instabiliteit of onregelmatigheden in de gewrichten rond het schaambeen.

Deze symptomen kunnen de dagelijkse activiteiten van een persoon aanzienlijk beïnvloeden. Het is belangrijk om medische hulp te zoeken als ze aanhouden of verergeren.

Diagnose en onderzoeken

Lichamelijk onderzoek

Bij het lichamelijk onderzoek is de regio direct over de voorzijde van het schaambeen vaak gevoelig bij aanraking. Dit kan wijzen op ontsteking in het gebied. Patiënten met ernstigere osteïtis pubis vertonen soms een abnormaal looppatroon, waarbij ze kunnen hinken of hun bewegingen beperken om pijn te vermijden. De arts kan ook de mate van flexibiliteit en kracht in het heupgebied beoordelen, wat kan helpen bij het vaststellen van de ernst van de aandoening.

Diagnostisch onderzoek

Om osteïtis pubis te diagnosticeren, maakt de arts gebruik van verschillende beeldvormende technieken:

• Een röntgenfoto kan nuttig zijn om botstructuren te evalueren, maar toont mogelijk niet altijd duidelijk de ontsteking aan. Het kan echter andere botgerelateerde problemen uitsluiten.
• Een botscan kan helpen bij het opsporen van ontstekingsactiviteiten in het botweefsel. Dit onderzoek is bijzonder waardevol omdat het gebieden van verhoogde metabolische activiteit in de botten kan identificeren, wat vaak duidt op een ontsteking.
• Een CT-scan biedt gedetailleerdere beelden van het bekkengebied en kan onregelmatigheden in de schaambeenvoeg tonen. Dit kan helpen bij het identificeren van eventuele botletsels of afwijkingen.
• Een MRI-scan biedt zeer gedetailleerde beelden en kan helpen bij het identificeren van veranderingen in de schaambeenvoeg. Dit is de meest gevoelige techniek voor het detecteren van zachte weefselafwijkingen en ontsteking in de schaambeenregio.

Differentiële diagnose

Osteïtis pubis kan worden verward met andere aandoeningen zoals botinfecties, waaronder osteomyelitis. Bij beeldvormende onderzoeken kunnen deze aandoeningen vergelijkbare bevindingen vertonen, wat de diagnose kan bemoeilijken. Infecties gaan vaak gepaard met symptomen zoals koorts, koude rillingen en/of zweten. Laboratoriumonderzoek kan helpen om osteomyelitis van osteïtis pubis te onderscheiden door het meten van ontstekingsmarkers en het identificeren van bacteriën in bloed- of weefselmonsters.

Bij het stellen van de diagnose is een zorgvuldige evaluatie van symptomen, medische geschiedenis en de resultaten van lichamelijk en diagnostisch onderzoek van cruciaal belang. Het kan ook nodig zijn om de patiënt te volgen voor veranderingen in symptomen en beeldvorming om de diagnose te bevestigen.

Behandeling van osteïtis pubis

De behandeling van osteïtis pubis richt zich op het verlichten van pijn en ontsteking, evenals het herstellen van de functie in het heupgebied. Afhankelijk van de ernst van de symptomen en de onderliggende oorzaak kunnen verschillende behandelopties worden overwogen. Hieronder worden de belangrijkste behandelingsopties apart en uitgebreid beschreven.

Toepassing van warmte of ijs

Het aanbrengen van warmte of ijs op het aangedane gebied kan helpen om pijn en ontsteking te verminderen. IJs kan worden toegepast gedurende 15-20 minuten om zwelling en ontsteking te verlichten, vooral na activiteit. Het vermindert de bloedstroom naar het gebied en kan zo de ontstekingsreactie verlagen. Het is belangrijk om de huid te beschermen met een doek om bevriezing te voorkomen. Warmte kan ook verlichting bieden, vooral in de chronische fase van osteïtis pubis. Het gebruik van een warmtekussen of een warme doek kan helpen om de spieren rondom het schaambeen te ontspannen en de bloedcirculatie te verbeteren, wat het herstel kan bevorderen.

Vermijden van activiteiten die de pijn veroorzaken

Een cruciale stap in de behandeling van osteïtis pubis is het vermijden van activiteiten die pijn veroorzaken of verergeren. Dit kan inhouden dat sport- of fysieke activiteiten tijdelijk worden stopgezet, vooral die welke herhaalde belasting van het bekken vereisen, zoals hardlopen, schoppen of springen. Door rust te nemen en de belasting van het schaambeengebied te minimaliseren, kan de genezing worden bevorderd en kan verdere schade worden voorkomen.

Gebruik van NSAID's en pijnstillers

Non-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen (NSAID's), zoals ibuprofen en naproxen, zijn vaak de eerste keuze bij de behandeling van pijn en ontsteking geassocieerd met osteïtis pubis. Deze medicijnen helpen de pijn te verlichten en de ontsteking te verminderen door de productie van prostaglandinen, stoffen die betrokken zijn bij ontsteking, te remmen. Het is belangrijk om deze medicijnen te gebruiken volgens de aanwijzingen van de arts, aangezien langdurig gebruik bijwerkingen kan hebben, zoals maagirritatie of nierproblemen. Andere pijnstillers, zoals paracetamol, kunnen ook worden gebruikt om de pijn te verlichten, vooral als NSAID's niet geschikt zijn vanwege bijwerkingen of contra-indicaties.

Ontstekingsremmende medicatie

In sommige gevallen kan de arts ontstekingsremmende medicatie voorschrijven die sterker is dan vrij verkrijgbare NSAID's. Dit kunnen corticosteroïden zijn, die effectief zijn in het verminderen van ontsteking en pijn. Deze medicijnen kunnen oraal worden ingenomen of intramusculair worden geïnjecteerd. Het gebruik van corticosteroïden moet zorgvuldig worden overwogen en is meestal voorbehouden aan ernstigere gevallen, gezien de mogelijke bijwerkingen bij langdurig gebruik, zoals gewichtsverlies, verhoogde bloeddruk en verhoogd risico op infecties.

Fysiotherapie

Fysiotherapie speelt een belangrijke rol in de behandeling van osteïtis pubis. Een fysiotherapeut kan een op maat gemaakt oefenprogramma opstellen om de symptomen te verlichten en de functie te herstellen. Rek- en strekoefeningen helpen de flexibiliteit van de heup- en liesregio te verbeteren, wat kan helpen om pijn te verminderen en de bewegingsvrijheid te vergroten. Daarnaast is het versterken van de spieren rondom de heup en het bekken essentieel om de belasting op het schaambeen te verminderen en toekomstige blessures te voorkomen. Dit omvat vaak oefeningen voor de buikspieren, heupspieren en onderrug. Manuele therapie kan ook worden gebruikt om pijn te verlichten en de mobiliteit te verbeteren, afhankelijk van de specifieke symptomen van de patiënt.

Maandelijkse lidocaïne-injecties

Voor tijdelijke pijnverlichting kunnen maandelijkse lidocaïne-injecties worden overwogen. Deze injecties helpen de zenuwen in het getroffen gebied te blokkeren, wat kan leiden tot onmiddellijke verlichting van pijn. Dit is meestal een tijdelijke oplossing en kan nuttig zijn in combinatie met andere behandelingen. Het gebruik van injecties moet echter worden besproken met de arts, omdat herhaaldelijk gebruik kan leiden tot complicaties of een verminderd effect.

Chirurgische interventies

In ernstige gevallen van osteïtis pubis, wanneer andere behandelingen niet effectief zijn, kunnen chirurgische ingrepen nodig zijn. Chirurgie wordt meestal als laatste redmiddel beschouwd. Een voorbeeld is heupartroscopie, waarbij een endoscopische resectie van de symphysis pubica wordt uitgevoerd. Het doel is om de ontstoken weefsels te verwijderen en de druk op het schaambeen te verminderen. Deze procedure kan effectief zijn bij het verlichten van symptomen en heeft vaak een hoger slagingspercentage met minder complicaties vergeleken met traditionele operatieve technieken. Hoewel chirurgische ingrepen doorgaans veilig zijn, kunnen ze complicaties met zich meebrengen, zoals infectie, bloedingen of aanhoudende pijn. Daarom is het essentieel dat patiënten goed worden geïnformeerd over de voor- en nadelen van de ingreep.

Door een combinatie van deze behandelingen kan de pijn verminderen en kan het herstel van de functie worden bevorderd, wat leidt tot een verbetering van de kwaliteit van leven van de patiënt. Het is belangrijk dat patiënten hun behandelingsopties bespreken met hun arts om de meest geschikte aanpak voor hun specifieke situatie te bepalen.

Ondersteuning en revalidatie

Tijdens de revalidatieperiode is het cruciaal om een goede balans te vinden tussen rust en actieve oefeningen. Dit bevordert het herstel van osteïtis pubis en helpt patiënten terug te keren naar hun dagelijkse activiteiten en sport. Hieronder worden de belangrijkste aspecten van ondersteuning en revalidatie apart en uitgebreid beschreven.

Regelmatige opvolging bij een fysiotherapeut

Een essentiële stap in het revalidatieproces is regelmatige opvolging bij een fysiotherapeut. Deze professional kan de voortgang van de patiënt nauwlettend volgen en indien nodig aanpassingen in het behandelplan maken. De fysiotherapeut kan verschillende technieken toepassen, waaronder manuele therapie, mobilisaties en specifieke oefeningen die gericht zijn op het verbeteren van de flexibiliteit en kracht van de heup- en liesregio. Door regelmatig te evalueren, kan de fysiotherapeut ook inspelen op de reacties van de patiënt op de behandeling en waar nodig de oefeningen aanpassen om de effectiviteit te maximaliseren. Dit persoonlijke contact en de continue ondersteuning zijn van groot belang voor een succesvol herstel.

Persoonlijk revalidatieprogramma

Patiënten kunnen significant profiteren van het volgen van een persoonlijk revalidatieprogramma dat is afgestemd op hun specifieke behoeften en activiteiten. Dit programma kan onder meer bestaan uit op maat gemaakte rek- en strekoefeningen, krachttraining en functionele trainingen die gericht zijn op het verbeteren van de prestaties in dagelijkse activiteiten en sport. Het doel is om de stabiliteit en mobiliteit van het bekkengebied te vergroten, wat essentieel is voor het voorkomen van terugval en het bevorderen van een langdurig herstel. Het is belangrijk dat het revalidatieprogramma regelmatig wordt herzien en aangepast op basis van de voortgang en veranderingen in de symptomen van de patiënt.

Advies van een sportarts

Het inwinnen van advies bij een sportarts kan ook uiterst nuttig zijn, vooral voor patiënten die willen terugkeren naar sport en andere fysieke activiteiten. Een sportarts heeft de kennis en ervaring om de juiste strategieën te bieden voor een veilige en effectieve terugkeer naar de gewenste sportactiviteit. Dit kan onder meer het evalueren van de trainingsbelasting, het aanbevelen van specifieke oefeningen en het geven van advies over geschikte sporttechnieken omvatten. Daarnaast kan een sportarts helpen bij het opstellen van een terugkeerplan, zodat patiënten geleidelijk hun activiteitenniveau kunnen verhogen zonder het risico van nieuwe blessures of verergering van de symptomen. Het krijgen van deskundig advies en begeleiding van een sportarts is van groot belang voor een succesvolle en veilige revalidatie.

Door deze ondersteunende maatregelen te combineren met de eerder genoemde behandelingsopties, kunnen patiënten een optimaal herstel bereiken en hun functionele niveau verbeteren. Het is belangrijk dat patiënten zich gedurende het hele revalidatieproces gesteund voelen en goed geïnformeerd zijn over hun voortgang en de stappen die ze moeten nemen voor een succesvol herstel.

Prognose

Met een juiste diagnose en behandeling is de prognose voor osteïtis pubis over het algemeen uitstekend. De meeste patiënten herstellen volledig door voldoende rust te nemen. Het herstel kan variëren tussen individuen, maar de gemiddelde tijd tot volledig herstel bedraagt ongeveer 9,5 maanden bij mannen en 7 maanden bij vrouwen. In sommige gevallen kan het herstel echter oplopen tot 32 maanden, afhankelijk van de ernst van de aandoening en de naleving van de behandelingsrichtlijnen.

Herhaling van de aandoening komt vaker voor bij mannen, mogelijk door hogere fysieke belasting en een grotere neiging om door te gaan met sporten ondanks pijnsymptomen. Atleten die weigeren hun activiteiten aan te passen of onvoldoende rust te nemen, hebben vaak meer intensieve therapie nodig. Dit kan leiden tot een langere herstelperiode en een grotere kans op chronische klachten.

Met een combinatie van fysiotherapie en medicatie kunnen patiënten vaak terugkeren naar hun vorige niveau van activiteit. Fysiotherapie speelt een cruciale rol in het herstel, waarbij specifieke oefeningen en technieken worden toegepast om de kracht en flexibiliteit van de heup- en liesregio te verbeteren.

Het is belangrijk dat patiënten, vooral atleten, goed geïnformeerd worden over de noodzaak van rust en herstel. Enkel een arts of ervaren (sport)fysiotherapeut kan betrouwbaar advies geven over de terugkeer naar sport of andere activiteiten. Het volgen van deze richtlijnen kan de kans op herhaling van de aandoening aanzienlijk verkleinen en de algehele functionaliteit verbeteren.

Door tijdig de juiste maatregelen te nemen en geduldig het herstelproces te doorlopen, kunnen patiënten een succesvolle terugkeer naar hun activiteiten verwachten.

Complicaties

Indien osteïtis pubis niet tijdig of correct behandeld wordt, kan dit leiden tot ernstige gevolgen die de kwaliteit van leven van de patiënt aanzienlijk beïnvloeden. Enkele van de mogelijke complicaties zijn:

Chronische pijn

Patiënten kunnen langdurige of zelfs chronische pijn ervaren in het schaambeen- en liesgebied, wat hun dagelijkse activiteiten kan beperken en hun algehele levenskwaliteit negatief beïnvloeden.

Functionele beperkingen

Een onjuiste behandeling kan leiden tot functionele beperkingen in de heup- en liesregio. Dit kan het vermogen om te bewegen, te sporten en zelfs normale dagelijkse taken uit te voeren, bemoeilijken.

Sportblessures

Atleten die doorgaan met trainen of competitie ondanks de symptomen van osteïtis pubis lopen een verhoogd risico op andere sportblessures, zoals hamstring- of heupblessures, als gevolg van onbalans of compensatie van beweging.

Beëindiging van de sportcarrière

Voor atleten kan een niet-behandelde of slecht beheerde aandoening leiden tot de noodzaak om hun sportcarrière te beëindigen. Dit heeft niet alleen gevolgen voor hun fysieke gezondheid, maar ook voor hun mentale en emotionele welzijn.

Onzekerheid over de toekomst

Patiënten die lijden aan osteïtis pubis en de bijbehorende complicaties kunnen te maken krijgen met een onzekere toekomst, vooral als het gaat om hun vermogen om actief te blijven of terug te keren naar hun eerdere niveau van functioneren.

Het is cruciaal om de symptomen van osteïtis pubis tijdig te herkennen en te behandelen om deze complicaties te voorkomen. Een goed beheerd hersteltraject kan bijdragen aan een succesvolle terugkeer naar sportieve en dagelijkse activiteiten, en het risico op langdurige gevolgen minimaliseren.

Preventie van osteïtis pubis

Enkele stappen kunnen helpen om de incidentie van osteïtis pubis te verminderen:

Beperk intensieve lichaamsbeweging voor jonge spelers

Het is belangrijk om de hoeveelheid intensieve lichaamsbeweging voor jonge atleten te beperken. Hun lichamen zijn nog in ontwikkeling en het is cruciaal dat ze volledig volwassen worden voordat ze worden blootgesteld aan hoge fysieke eisen. Dit helpt om blessures te voorkomen en zorgt ervoor dat de spieren en gewrichten de belasting kunnen weerstaan.

Goede warming-up en cooling-down routines

Een goede warming-up en cooling-down zijn essentieel voor alle atleten. Deze routines helpen de spieren voor te bereiden op de belasting en bevorderen een veilige terugkeer naar rust. Dit kan blessures en overbelasting voorkomen, die anders kunnen leiden tot aandoeningen zoals osteïtis pubis.

Geleidelijke opbouw van trainingsintensiteit

Het stimuleren van een geleidelijke opbouw van de trainingsintensiteit is cruciaal. Dit voorkomt dat atleten te snel overbelast raken en vermindert het risico op blessures. Door de intensiteit en duur van de trainingen geleidelijk te verhogen, kunnen atleten hun lichaam de tijd geven om zich aan te passen aan de belasting.

Educatie van trainers en spelers

Educatie van zowel trainers als spelers over de juiste technieken en het belang van een goede houding tijdens fysieke activiteiten is van groot belang. Door risicofactoren te minimaliseren en bewustzijn te creëren over goede trainingspraktijken, kan de kans op osteïtis pubis aanzienlijk worden verminderd.

Het implementeren van deze preventieve maatregelen kan helpen bij het waarborgen van de gezondheid en veiligheid van atleten, en kan de incidentie van osteïtis pubis verminderen.