Heterochromie: Twee verschillende oogkleuren

Bij heterochromie heeft een patiënt twee verschillende oogkleuren, bijvoorbeeld een blauw oog en een groen oog. Het is goedaardig en treedt bij de geboorte of op latere leeftijd op. Dit niet-pijnlijk symptoom veroorzaakt geen bijkomende symptomen aan de ogen. Het diagnosticeren van heterochromie is mogelijk dankzij een grondig oogonderzoek, want mogelijk verwart de oogarts dit met enkele andere oogafwijkingen. Een patiënt met twee verschillende oogkleuren heeft geen behandeling nodig. De patiënt krijgt door heterochromie een ander, vaak exotisch uitziend uiterlijk. De actrice Jane Seymour is een bekende persoon die lijdt aan heterochromie.

• Synoniemen heterochromie
• Epidemiologie symptoom
• Oorzaken zijn aangeboren of verworven
• Soorten
• Symptomen: Enkel twee verschillende oogkleuren
• Diagnose en onderzoeken
• Behandeling onnodig
• Prognose

Synoniemen heterochromie

Heterochromie is eveneens gekend onder deze synoniemen:

• heterochromia iridis
• heterochromia iridum

Epidemiologie symptoom

Heterochromie komt weinig voor bij mensen. Heterochromie komt vaker voor bij dieren. Rassen van honden die heterochromie vaak vertonen zijn onder meer Siberische husky, Australische herders, border collies, Dalmatiërs, Welsh corgi, teckels, Chihuahua’s, … Ook katten zoals onder andere Turkse Van, Turkse Angora, Japanse bobtail en Sphynx presenteren zich vaak met heterochromie. Ook bij paarden is dit fenomeen regelmatig terug te vinden.

Oorzaken zijn aangeboren of verworven

De hoeveelheid melanine in de iris bepaalt of een patiënt blauwe ogen, groene ogen of bruine ogen heeft (oogkleur). Blauwe ogen hebben de minste hoeveelheid melanine in de iris; bruine ogen hebben de meeste. De meeste gevallen van heterochromie zijn erfelijk, veroorzaakt door een ziekte of syndroom, of zijn het gevolg van een verwonding. Specifieke oorzaken van oogkleurveranderingen zijn aangeboren of verworven.

Aangeboren

Bij volgende ziektes en syndromen komt heterochromie bij de geboorte tot stand:

• het Horner-syndroom: Bij deze erfelijke ziekte heeft de patiënt een vernauwde pupil (miosis), een gedeeltelijk afhangend ooglid (ptosis) en kan hij aan één helft van het gezicht niet zweten. Dit is het gevolg van een onderbreking van bepaalde zenuwimpulsen naar het oog.
• het Waardenburg-syndroom
• neurofibromatose (neurologische afwijking met afwijkingen aan huid en ogen)
• rubeosis iridis (irisaandoening)
• ziekte van Bourneville-Pringle

Verworven

Heterochromie treedt ook op latere leeftijd op. Mogelijke oorzaken omvatten:

• een bloeding
• een lichte ontsteking waarbij slechts één oog is aangetast
• een trauma (oogletsel)
• een vreemd voorwerp in het oog
• het gebruik van sommige medicijnen voor de behandeling van glaucoom (verhoogde oogboldruk)
• uveïtis (ontsteking uveau, middelste laag van het oog)
• vitiligo (huidaandoening met witte vlekken op de huid)

Soorten

Heterochromie bestaat in drie soorten, afhankelijk van waar de locatie van de verschillende kleuren:

Volledige heterochromie

Bij volledige hterochromie heeft de iris van een oog een totaal andere kleur dan de iris van het andere oog.

Gedeeltelijke heterochromie

Gedeeltelijke heterochromie, ook gekend als “sector heterochromie”, heeft een gedeelte (of sector) van de iris van een oog een andere kleur dan de rest van de iris van dat oog. Gedeeltelijke heterochromie is mogelijk in één oog of beide ogen.

Centrale heterochromie

Bij centrale heterochromie heeft de iris een andere kleur aan de rand van de pupil (vergeleken met de kleur van de rest van de iris), met pieken van de centrale kleur die uitstralen van de pupil naar het midden van de iris.

Symptomen: Enkel twee verschillende oogkleuren

Heterochromie is meestal goedaardig. Dit symptoom is geen oogziekte en door de verschillende oogkleuren is ook de gezichtsscherpte niet aangetast. De patiënt heeft enkel een ander uiterlijk.

Diagnose en onderzoeken

Oogarts raadplegen

Een patiënt zoekt het best de oogarts eens op wanneer hij twee verschillend gekleurde ogen heeft. Dit geldt eveneens wanneer de kleur in een oog (opnieuw) verandert. Mogelijk is dit namelijk het gevolg van andere aandoeningen of een tumor.

Lichamelijk en oogonderzoek

Een grondig oogheelkundig onderzoek alsook een lichamelijk onderzoek door een (kinder)arts is vereist om een onderliggende medische aandoening uit te sluiten. Sommige aandoeningen en syndromen waarbij heterochromie voorkomt, zoals pigmentglaucoom, zijn enkel op te sporen via een grondig oogonderzoek.

Diagnostisch onderzoek
Bij een (vermoedelijke) onderliggende aandoening zijn diagnostische onderzoeken zoals een bloedonderzoek of een genetisch onderzoek nodig om de diagnose te bevestigen.

Differentiële diagnose

Anisocorie
Heterochromie lijkt qua uiterlijk op anisocorie maar dit is niet hetzelfde. Hierbij hebben de pupillen een ongelijke grootte. De oorzaak hiervan is meestal een oogzenuwverlamming of een trauma. De pupil van één oog is dan sterk vergroot (gedilateerd) waardoor dit oog donkerder lijkt dan het andere oog.

Irisnevus
Ook verwart de oogarts heterochromie mogelijk met een een irisnevus, een goedaardige groei. Een gepigmenteerde nevus in de iris heeft meestal een ronde vorm en een bruine kleur. Meestal heeft de patiënt slechts één irisnevus, maar ook meerdere zijn mogelijk. Normaal gezien blijven deze irisnevi (meervoud van irisnevus) gelijk in grootte, maar de oogarts volgt de patiënt toch om het half jaar op om zeker te zijn dat deze afwijking niet kwaadaardig is. Wanneer de oorzaak van het kleurverschil een irisnevus is, is geen sprake van heterochromie.

Behandeling onnodig

De patiënt heeft geen behandeling nodig voor heterochromie zelf. Een behandeling is wel nodig voor de onderliggende oorzaak zoals een ziekte of trauma.

Prognose

Heterochromie zelf heeft geen invloed op de kwaliteit van leven of de levensverwachting. De vooruitzichten van een patiënt met heterochromie zijn afhankelijk van de onderliggende oorzaak van dit symptoom.