Riftdalkoorts: Virale infectie met koorts en milde symptomen

Riftdalkoorts (Rift Valley Fever, Rift Valley-koorts) is een virale infectieziekte die meestal in vee voorkomt. Besmette dieren zijn evenwel in staat om mensen te infecteren. Ook muggen brengen de ziekte soms over bij mensen. Normaalgesproken ervaren de meeste patiënten geen symptomen, of anders louter koorts en griepachtige tekenen. Af en toe treden echter ernstige complicaties op aan de ogen, de lever en de hersenen in combinatie met hemorragische koorts (koorts en bloedingen). De behandeling van riftdalkoorts verloopt ondersteunend. De ziekte ontleent zijn naam aan de ontdekkingsplaats. Riftdalkoorts werd namelijk voor het eerst gemeld in vee in de Rift Valley (riftdal) van Kenia in 1931.

• Verwarring
• Epidemiologie virale infectie
• Oorzaken riftdalkoorts
• Risicofactoren
• Symptomen: Koorts en milde, griepachtige klachten
• Diagnose en onderzoeken
• Behandeling van virale infectieziekte
• Complicaties aan ogen, hersenen en lever in combinatie met bloedingen
• Prognose van koortsaandoening
• Preventie

Verwarring

Riftdalkoorts is niet hetzelfde als de schimmelinfectie 'coccidioïdomycose', ook gekend als 'valley fever' of 'valley-koorts'. Coccidioïdomycose is een schimmelinfectie met milde symptomen aan de huid en longen.

Epidemiologie virale infectie

De ziekte komt voor in Zuid- en Oost-Afrika waar mensen veel schapen en vee grootbrengen. In september 2000 is een uitbraak van de infectieziekte gerapporteerd in Saoedi-Arabië en vervolgens in Jemen. De ziekte komt dus ook voor in andere gebieden buiten Afrika.

Oorzaken riftdalkoorts

Riftdalkoorts is het gevolg van een infectie door het riftdalvirus, een lid van het genus Phlebovirus in de familie Bunyaviridae (bunyavirus). Dit is een virale infectieziekte die voornamelijk een acute febriele ziekte (koortsaandoening) bij runderen, buffels, schapen, geiten en kamelen veroorzaakt. De overdracht van het virus bij mensen gebeurt op verschillende manieren. Dit vindt plaats door contact met bloed, lichaamsvloeistoffen of vlees van geïnfecteerde dieren, voornamelijk vee. Slacht- of diergeneeskundige procedures zoals de bevalling van een dier vormt bijvoorbeeld een risicofactor voor de overdracht van de infectie. Rifdalkoorts komt evenwel ook tot stand door een beet van een besmet dier. Het inademen van luchtdruppeltjes die besmet zijn met het virus is een andere mogelijke overdracht van het virus, maar dit gebeurt enkel in een laboratorium. Tot slot is een mug een mogelijke vector (overbrenger) van de virale infectieziekte via een muggenbeet. In Oost-Afrika is de muggensoort Culex pipiens de vector en in Zuid-Afrika is dat de muggensoort Aedes caballus.

Risicofactoren

Boeren, veehouders en dierenartsen zijn het vaakst getroffen door de ziekte. Uitbraken bij zowel mensen als dieren komen voorts sneller tot stand bij langdurige regenval. Bij reizigers ontstaat ook sneller een infectie wanneer ze reizen naar gebieden waar recentelijk een uitbraak van riftdalkoorts is geweest.

Symptomen: Koorts en milde, griepachtige klachten

De incubatieperiode van riftdalkoorts bedraagt gemiddeld twee tot zes dagen. Pas na deze periode komen de meestal milde symptomen van de virale infectieziekte tot uiting. Wel komen niet bij alle geïnfecteerde patiënten symptomen tot stand. Wanneer wel klachten verschijnen, houden deze gemiddeld twee dagen tot één week aan en dan herstellen de meeste patiënten.

Koorts

De patiënt ervaart een acute febriele ziekte (koortsziekte) die moeilijk is om klinisch te onderscheiden van andere soorten virale koorts, zoals een verkoudheid of de griep. Het temperatuurpatroon is meestal bifasisch. De eerste koortsperiode duurt twee tot vier dagen en wordt gevolgd door een remissie (koortsvrije periode) en een tweede koortsperiode.

Griepachtige symptomen

Duizeligheid, spierpijn, gewrichtspijn, hoofdpijn, zwakte, rugpijn en leverafwijkingen zijn andere symptomen die verband houden met riftdalkoorts.

Diagnose en onderzoeken

Het virus valt met een speciaal bloedonderzoek op te sporen.

Behandeling van virale infectieziekte

De behandeling van riftdalkoorts is ondersteunend, ook bij ernstige symptomen. Meestal is een behandeling echter onnodig omdat veel patiënten spontaan herstellen of geen symptomen ervaren.

Complicaties aan ogen, hersenen en lever in combinatie met bloedingen

Normaal gesproken herstellen de meeste patiënten binnen de week nadat de symptomen tot uiting zijn gekomen, maar 8 à 10% van de symptomatische patiënten ervaren ernstigere symptomen. Complicaties zijn indicatief voor een ernstige infectie en omvatten retinopathie (netvliesaandoening), meningo-encefalitis (ontsteking van de hersenen en de hersen- en ruggenmergvliezen), bloedingen en levernecrose (het afsterven van leverweefsel).

Ogen
De oogproblemen starten meestal één tot drie weken nadat de eerste symptomen zijn verschenen. Een slecht gezichtsvermogen is het gevolg wanneer het netvlies is aangetast. Meestal verdwijnen de oogproblemen na tien tot twaalf weken. Wanneer echter in de macula oogletsels tot stand komen, houdt de helft van de patiënten hier een permanent verminderd gezichtsvermogen aan over.

Hersenen

Bij encefalitis (ontsteking van de hersenen) en meningitis (ontsteking van de hersen- en ruggenmergvliezen) ervaart de patiënt hoofdpijn, een coma, epileptische aanvallen, een overgevoeligheid voor licht (fotofobie), misselijkheid, braken een verlies van eetlust en/of een stijve nek. Minder dan 1% van alle patiënten heeft deze complicatie die meestal één tot vier weken verschijnt nadat de symptomen zijn verschenen. De neurologische restschade hiervan is mogelijk ernstig, maar in de meeste gevallen komen patiënten hieraan niet te overlijden.

Koorts met bloedingen en leverschade

Minder dan 1% van alle patiënten met riftdalkoorts ontwikkelt koorts in combinatie met ernstige bloedingen en leverschade, gekend als 'hemorragische koorts'. Dit zijn ernstige complicaties waarbij ongeveer de helft van de patiënten komt te overlijden. Levergerelateerde klachten zijn onder andere geelzucht en leverfunctiestoornissen. Daarnaast komen bloedingsproblemen voor zoals bloed braken, bloed in de ontlasting, bloedend tandvlees, huidbloedingen en een bloedneus (epistaxis). Bij de meeste patiënten verschijnen deze klachten twee tot vier dagen na het begin van de klinische presentatie. Dit resulteert meestal in de dood drie tot zes dagen na het optreden van de complicaties.

Prognose van koortsaandoening

De meeste patiënten hebben geen of slechts milde symptomen van de ziekte. Ongeveer 1% van de patiënten die getroffen is door riftdalkoorts, komt hieraan te overlijden. De mortaliteit van riftdalkoorts benadert 50% bij ernstige vormen van de ziekte. Verder heeft de infectieziekte een grote economische impact op boeren die hun vee verliezen als gevolg van de ziekte. Het vee zelf sterft hieraan vaak, en een abortus treedt vrijwel altijd op bij zwanger vee. Boeren verliezen bijgevolg erg veel inkomsten door de ziekte.

Preventie

Zich beschermen tegen muggen en het vermijden van contact met bloed, weefsels of lichaamssappen van besmette dieren en patiënten is nodig in gebieden waar de ziekte voorkomt. Dierenartsen en mensen die in contact komen met dieren die mogelijk besmet zijn, dragen beschermende kledij. Verder is het mogelijk om dieren te vaccineren zodat zij niet besmet geraken met het virus, en het virus dus ook niet kunnen overdragen aan mensen.

Lees verder

• Virale hemorragische koorts: Ernstig ziektebeeld door virus
• Koorts en verhoogde lichaamstemperatuur met zwakte
• Door muggen overgedragen ziekten: Infectie door muggenbeet